Als je trouwt op schoenen die volgens de maaksters van je jurk Yves Saint Laurent-blauw zijn dan móet je natuurlijk naar de jardin Majorelle. Deze botanische tuin is in 1924 ontworpen door Jacques Majorelle die er planten van alle 5 de continenten plantte en in het hart een museum voor Berberkunst en -cultuur vestigde. Vanaf 1980 waren Yves Saint Laurent en Pierre Bergé eigenaar van de tuin en na zijn dood is de as van de modeontwerper uitgestrooid in de rozentuin van Jardin Majorelle.
Omdat de tuin buiten de medina (ommuurde oude binnenstad) ligt besloten we een taxi te nemen. De chauffeur knoopte gelijk een praatje met ons aan en wist nog véél meer bezienswaardigheden waar hij ons naartoe kon brengen. Als we na de tuin ook nog de bergen in wilde trekken kon hij daar wel een mooi prijsje van maken voor ons.
Maar eenmaal bij de tuin aangekomen kwam Arjo tot de ontdekking dat hij zijn portemonnee vergeten had. Oeps. Volgens de chauffeur was dat allemaal ‘no problem, no problem’ nee, ik hoefde niet te betalen, als we nou morgen mee gingen naar de Atlas dan gold ook nog de ‘special price’ en hoefden we nu niets af te rekenen. Hij zou gewoon de volgende dag om 10.00 uur op dezelfde plek op het plein wachten.

In Jardin Majorelle

Vonden wij een prima deal. De tuin, hoewel druk bezocht door toeristen, was een oase van rust. Sowieso is de cité nouvelle (het nieuwe, hippe deel van de stad) veel rustiger dan de medina en de straten zijn veel breder. Na twee rondjes door de tuin besloten we vis te gaan eten bij Samak al-Bahriya; fish ’n chips op z’n Marokkaans wat vooral wil zeggen dat je er dipsausjes op basis van groente en een schaal met olijven bij krijgt. Wat ik dan weer niet zo modern vond is dat ze een hurktoilet hadden. Gelukkig had ik een rok aan. Ik vraag me echt af hoe dat goed kan gaan als je een broek draagt…
Toen we weer terug waren in het hotel hebben we in bikini (ik) en zwembroek (Arjo) aan het zwembad zitten lezen totdat er dikke druppels begonnen te vallen. Het koelde een héél klein beetje af door de stortbui maar was nog steeds rond de 30 graden.
Gelukkig was het droog tegen de tijd dat we eruit gingen om ergens te dineren. Dat deden we bij Earth café waar alle maaltijden vegetarisch en sommige zelfs veganistisch zijn.

Morgen alles over onze tocht door de bergen (in een taxi).

Ondanks dat we om 6 uur in de ochtend werden opgeschrikt door de oproep tot gebed (die misschien wel iets langer was dan anders omdat het Islamitisch nieuwjaar was) werden we wakker ‘in paradise’ en hoorden we, op een iets christelijker tijdstip, de vogeltjes fluiten die we later tussen de ontbijttafels zagen rondhuppen.
Eenmaal ons rustige steegje uit gelopen viel de drukte alleszins mee: het bleek dat een uurtje of 8 ’s avonds (de tijd waarop we de dag ervoor waren aangekomen) zo’n beetje de drukste tijd van de dag is. Ook op het plein was het relatief rustig. De sinaasasppelsapstalletjes (drie keer woordwaarde) stonden er, en er liepen wat mannen met aapjes aan een ketting (waarvan we erg ons best deden het níet te zien) en verder wat waterschenkers in traditionele kledij, maar wij zetten voort naar de moskee.

De eerste kaartjes zijn gelijk geschreven

De Koutoubia-moskee stamt uit de 12e eeuw en de naam betekent ‘boekverkopers’, vroeger verzamelden de boekverkopers zich rondom het plein van het gebedshuis. Als niet-moslim mochten we de moskee niet in, maar er kwam wel een vriendelijke mijnheer een praatje met ons maken en het één en ander vertellen over de moskee en de fundamenten van de oude moskee die ernaast te zien zijn. Daarna hebben we een poosje in de schaduw van een boom in de bijbehorende tuin gezeten want het was zo’n 35 graden.
Toen gingen we dapper voort naar het Centre Artisan waar verschillende ambachtslieden een winkeltje hebben met ‘fixed prices’ zodat je niet hoeft te onderhandelen. Ik heb een paar turquoise slippers gekocht en mijn oog viel op een mooie tas, maar ja, het was de eerste die ik zag en we hadden nog 10 dagen, nog maar even onthouden dus. Na een flesje water en wat fruitsap te hebben gedronken gingen we door de souk naar het Henna Art Café, volgens de gids dé plek om een henna tatoeage te laten zetten omdat ze daar gegarandeerd met natuurlijke henna werken en niet met de zogenaamde ‘black henna’ waar inkt en/of chemicaliën in zitten. Maar nu kwamen we alleen om te eten en dat kun je er ook uitstekend, ook veel vegetarische opties.
Op weg terug naar het riad heeft Arjo zich laten scheren door een aardige mijnheer die het goed vond als ik foto’s maakte van mijn ingezeepte echtgenoot.
Avondeten hebben we simpel gehouden in een café aan het plein dat we tijdens de maaltijd vol zagen lopen vanaf het hoge terras waarop we zaten. Toetjes zijn we gaan halen bij een gerenommeerde patisserie en hebben we lekker op bed opgegeten.

Beslama, tot morgen

P.S. Wil je iets lezen over het eten in Marrakesh, dan kan dat hier

Lieve, lieve mensen, we zijn weer terug en hebben een hele mooie en fijne vakantie gehad. De komende tijd zal ik hier wat foto’s en verhaaltjes delen, niet alles tegelijkertijd want dat is voor jullie en voor mij wat veel van het goede…

We kwamen op maandagavond 3 oktober aan op het vliegveld van Marrakech. Bij het van boord gaan hoorde ik het Marrokaans-Nederlandse meisje dat achter me zat bij de vlucht zeggen ‘Óh, lekker warm!’ En dat was het, de zon was onder maar de temperatuur was nog steeds hoor. Een taxi reed ons naar de hoek van Djemaa el Fna, het centrale plein van de stad waar het op dat moment stervensdruk was. Een kruier nam de bagage over en loodste ons door de straatje van de souk waar het ook stikte van de mensen. Voor het eerst in mijn leven kon ik zeggen dat ik een beetje een cultuurshock had. De tocht leek eindeloos te duren maar uiteindelijk ging hij een rustig steegje in waar hij stopte voor een mooie blauwgrijze deur: Riad les Hibiscus.
Arjo probeerde de kruier uit te leggen dat de 2 euro die hij ‘m had gegeven toch echt veel meer waard was dan de 5 dirham die hij had gevraagd, maar hij bleef vertwijfeld naar de munt kijken en zeggen dat het toch echt 5 moest zijn (5 dirham is ongeveer 50 Eurocent). We hebben het de nachtportier maar laten oplossen die intussen voor ons had opengedaan. 
Het riad is nog mooier dan op de foto’s die we op het internet hadden gevonden en gezellig klein. Het heeft drie verdiepingen (waarvan de bovenste alleen dakterras is) rondom een onoverdekte binnenplaats.
Nadat we de koffers in onze kamer hadden gezet zijn we gaan eten bij een restaurant vlakbij waar we onze eerste tajine van de vakantie bestelden. Die was appetijtelijker dan de buikdanseressen die na een uurtje ten tonele verschenen. Restaurant le Marrakchi was een beetje toeristisch maar het eten was prima.

Nogmaals hartelijk dank voor jullie bijdragen, wij vinden zelf dat het bijzonder goed is terechtgekomen. 🙂 Shukran!