Ondanks dat we om 6 uur in de ochtend werden opgeschrikt door de oproep tot gebed (die misschien wel iets langer was dan anders omdat het Islamitisch nieuwjaar was) werden we wakker ‘in paradise’ en hoorden we, op een iets christelijker tijdstip, de vogeltjes fluiten die we later tussen de ontbijttafels zagen rondhuppen.
Eenmaal ons rustige steegje uit gelopen viel de drukte alleszins mee: het bleek dat een uurtje of 8 ’s avonds (de tijd waarop we de dag ervoor waren aangekomen) zo’n beetje de drukste tijd van de dag is. Ook op het plein was het relatief rustig. De sinaasasppelsapstalletjes (drie keer woordwaarde) stonden er, en er liepen wat mannen met aapjes aan een ketting (waarvan we erg ons best deden het níet te zien) en verder wat waterschenkers in traditionele kledij, maar wij zetten voort naar de moskee.
De Koutoubia-moskee stamt uit de 12e eeuw en de naam betekent ‘boekverkopers’, vroeger verzamelden de boekverkopers zich rondom het plein van het gebedshuis. Als niet-moslim mochten we de moskee niet in, maar er kwam wel een vriendelijke mijnheer een praatje met ons maken en het één en ander vertellen over de moskee en de fundamenten van de oude moskee die ernaast te zien zijn. Daarna hebben we een poosje in de schaduw van een boom in de bijbehorende tuin gezeten want het was zo’n 35 graden.
Toen gingen we dapper voort naar het Centre Artisan waar verschillende ambachtslieden een winkeltje hebben met ‘fixed prices’ zodat je niet hoeft te onderhandelen. Ik heb een paar turquoise slippers gekocht en mijn oog viel op een mooie tas, maar ja, het was de eerste die ik zag en we hadden nog 10 dagen, nog maar even onthouden dus. Na een flesje water en wat fruitsap te hebben gedronken gingen we door de souk naar het Henna Art Café, volgens de gids dé plek om een henna tatoeage te laten zetten omdat ze daar gegarandeerd met natuurlijke henna werken en niet met de zogenaamde ‘black henna’ waar inkt en/of chemicaliën in zitten. Maar nu kwamen we alleen om te eten en dat kun je er ook uitstekend, ook veel vegetarische opties.
Op weg terug naar het riad heeft Arjo zich laten scheren door een aardige mijnheer die het goed vond als ik foto’s maakte van mijn ingezeepte echtgenoot.
Avondeten hebben we simpel gehouden in een café aan het plein dat we tijdens de maaltijd vol zagen lopen vanaf het hoge terras waarop we zaten. Toetjes zijn we gaan halen bij een gerenommeerde patisserie en hebben we lekker op bed opgegeten.
Beslama, tot morgen
P.S. Wil je iets lezen over het eten in Marrakesh, dan kan dat hier