Arjo had besloten dat we deze dag gingen lanterfanten. Zolang ik een boek, een kop thee en een bedje in de zon heb vind ik dat prima, dus dat deden we. Een uutje. Of twee. Toen besloten we toch maar weer de stad in te wandelen. We passeerden een paleis, maar, zo zei een oudere mijnheer in een djellaba, daar was niets te doen, in de Joodse wijk moesten we zijn, daar was het nu feest. We moesten hem maar volgen. Nu hadden we de avond ervoor meegemaakt dat we op weg waren naar een restaurant en er een kind met ons mee liep (hoewel we precies wisten hoe we moesten lopen) en voor de zin ‘het is aan het einde van de straat’ (wat we ook konden zien vanwege a, de wegwijzer en b, het licht) geld wilde hebben en beledigd was toen Arjo hem een muntje van een dirham gaf. Maar in deze mijnheer hadden we meer vertrouwen.
De Joodse wijk konden we herkennen aan de houten balkonnetjes, zei hij, in de rest van de stad waren die van steen. En in Marrakesh leven alle geloven vreedzaam samen wist hij ook te vertellen. Hij leverde ons af bij een epicerie (vast van een neefje) tegenover het huis van de rabbi. We kregen uitgebreide uitleg over wat alles was en toen Arjo naar geurige balletjes wees en vroeg wat dat waren zei de verkoper ‘mottenballen’ (in het Nederlands inderdaad). Geen kwaaltje of hij had er een berber-medicijn tegen (Arjo: ‘so, berber means ‘better”) en hij had ook parfumblokjes in alle geuren dus daar hebben we er ook een aantal van meegenomen. Ik kreeg een steen met inkervingen, bedoeld om eelt mee van je voeten te halen, cadeau en Arjo een zakje met speciale thee voor mannen (‘When you come back you’ll have 5 children’). Bij het inpakken van onze koffer een paar dagen later vroeg Arjo ‘wat zullen we doen met die thee?’
‘Hoezo?’
‘Ik wil helemaal geen vijf kinderen!’
Voor wie dat wel wil: wij hebben thee voor je. Special price, no problem.
Daarna hebben we de synagoge Slat Lazama bezocht waar een fototentoonstelling van de geschiedenis van de Joden in Marrakesh te zien was. Aansluitend gingen we naar het Bahia paleis want dat was om de hoek. Voordat we naar binnen gingen hebben we nog even mandarijntjes (die van de dag ervoor inderdaad) zitten eten in de tuin want we begonnen wel een beetje trek te krijgen.
Het Bahia paleis is een paradijs voor iedereen die van mooie tegeltableau’s, kleuren en Oosterse vormen houdt (en wie houdt daar nou niet van?).
Toen was het tijd voor een lunch bij het Henna Art Café waar we weer heerlijk hebben gegeten en ik met de eigenaresse heb besproken of ik over twee dagen een vogel op mijn hand kon laten zetten. We hebben even zitten Googelen en mooie voorbeelden gezien, dus dat was absoluut mogelijk. Toen snel terug naar het riad want we hadden een boeking in de hamam twee straten verderop.
Toen we blinkend schoon, glimmend van de olie en soepel gekneed weer terug waren heb ik snel mijn haar even gewassen en me omgekleed en toen was het tijd om te eten aan het plein Djemaa el Fna want daar hadden we afgesproken met een collega van Arjo en diens reisgenote.
Volgens menig reisgidsje móet je dit doen, maar als je het mij vraagt kun je dit overslaan. Als je geen vlees eet heb je weinig opties dus ik had (weer) gefrituurde vis, die best aardig was, maar je zit regelmatig in de walm van de grill en dat vind ik niet echt heel sfeervol. Het was wél heel leuk om hun ervaringen te horen, zij hadden al een aantal steden in Marokko aangedaan en die middag maison Photographie bezocht wat ook een aanrader was (stond al op ons lijstje, maar dit was een goede ‘reminder’)
Na het eten gingen we nog even iets drinken bij het toeristische restaurant waar wij de eerste avond hadden gegeten. Daar hadden ze lekkere thee (voor mij) en cocktails (voor Arjo en de jongelui ;)). Alleen jammer dat aan het tafeltje naast ons twee Duitse toeristes een recordpoging sigaretten wegpaffen deden. Dus ik had mijn rookwalmen wel weer gehad voor de rest van de vakantie.
Meer over ons hamam-avontuur lees je binnenkort.
Hier alvast een ander stukje voor wie meer wil lezen