Dag 7-Dar Si Said, lunch bij Porte du Monde, mokken en verhalen bij café Clock

Onze nieuwe kamer is rustiger dan de vorige waardoor de ’s nachts niet meer wakker worden door een vrouw die een kind er luidkeels van langs geeft en we om 6 uur ’s ochtends de oproep tot gebed nog wel horen maar het niet meer klinkt alsof er ’35 koeien in onze kamer staan te loeien'(woorden van echtgenoot, ik ben hier niet aansprakelijk voor). Dus worden we gewekt door lieve kleine vogeltjes. We beginnen weer met een uurtje lezen op het dak van het hotel (nee, daar zijn dit keer geen foto’s van, ik had een blauw hemdje aan, weet u nog?) waarna we besluiten om Dar Si Said te bezoeken. Dit museum is het voormalig woonhuis van de broer van de bewoner van het Bahia Paleis. In Dar Si Said is een collectie te zien aardewerk, juwelen uit het Atlas gebergte en bijzondere tapijten. Zelf vonden we het vooral interessant om de mooie tegelmozaïeken en het woonhuis zelf te bekijken (en Arjo vond het leuk om een musje te photobomben).
De foto erna, van wat eruit ziet als een hele grote tol, is van een kaarsenstandaard, die stond tijdens feesten in het midden van de zaal en de mannen dansten daaromheen. Een verdieping hoger zaten de vrouwen en via de strategisch opgehangen spiegels konden zij de mannen zien maar de mannen hen niet.
Daarna was het tijd voor een lekkere lunch op het dak Café porte du monde waarna ik in een winkeltje vlakbij een veel te dure armband zag. Niet meer aan denken, we ‘moesten’ nog een Starbucks mok kopen. Dat kon in de nieuwe stad in de buurt van het overdekte winkelcentrum.
Toen we de nieuwe stad weer zat waren zetten we koers naar Café Clock in de Kashba, een tip van Lori, de eigenaresse van het Henna Art Café. Dit hippe en gezellige café is te vinden in een oud schoolgebouw en ’s avonds zijn er vaak culturele activiteiten, we moesten er volgens haar zéker op maandag naar toe want dan was het storytellernight.
In vroeger tijden was het zo dat op het plein Djeema el Fna ’s avonds vele verhalenvertellers aan het werk te zien waren. Hikayat (vertellen) was een gewaardeerd onderdeel van de Marokkaanse cultuur. Maar omdat voorstellingen op het plein meer een meer op toeristen zijn gericht verdwenen de vertellers (die in één van de Marokkaanse talen hun verhalen vertelden). Café Clock heeft één van deze mannen van het plein gehaald en hij heeft jonge mensen, die goed Engels spreken, opgeleid.
Tijdens de avond werden er eerst twee verhalen in het Engels verteld, daarna vertelde Haj Ahmed een verhaal in het Arabisch.
Dit alleen was al een reden om er naartoe te gaan maar het eten was ook nog eens heerlijk en het personeel heel vriendelijk, enthousiast en geïnteresseerd. Toen we hoorden dat één van de verhalenvertellers op woensdag een jamsessie zou hebben met zijn band zeiden we dat we, ishallah terug zouden komen.
IMG_2978

Plaats een reactie